dışarıdan

ece temelkuran'ın dışarıdan kitabını okuyordum. bazı şeyleri içimi buracak şekilde analiz ediyor bu kadın. bağdat'ın bombalanması ve sonrasında olanlar üzerine bol bol yazmış, kitabın bir bölümünü savaşla ilgili yazılarına ayırmış. minicik bir kısım alıntılıyorum.

"neden her şey bu kadar iğrençti? arap atları niye boynunu bu kadar uysalca cellada uzatıverdi? bağdat küstah istilacılarını nasıl sevebildi?

biz, bunu anlarız. biz, bunu anlayacak halklardan biriyiz. çünkü biz de onlar gibi ülkesini sevmesine izin verilmeyen kişileriz.

böyle yapılıyor bu iş. önce insanlıktan, halk olmaktan, kardeş olmaktan çıkarıyorlar kitleleri. tıpkı afganistan'a, sonra da ırak'a yaptıkları gibi. afganistan'ın başına taliban'ı, ırak'ın başına saddam'ı dolayan "imparator" değil miydi? önce kendi ülkelerinden nefret ettiriyorlar çocukları, adamları, kadınları.

öyle bir hale getiriyorlar ki ülkeleri, insanlar havari diye kucaklıyor istilacı cellatları!

sıra bize de gelir mi? krizler, "ecnebi memleketlere" koşa koşa kaçmak isteyenler, üniversite önlerinde barış istiyor diye dövülen kızlar, tümen tümen işsiz bırakılan işçiler, işkenceden geçen gazeteciler, kafası biraz çalışanın kafasına vuranlar, bir türlü yenilenmeyen liderlere alternatif gösterilen kabus gibi "uzanlar", pastadan çok yiyenlere bakan hiç yemeyenler, bunları anlattığında dalga geçenler... bizi bu ülkeden nefret ettirecekler! onlar bir halkın önce içini, gönlünü, kalbini, aklını oyup sonra kolayca yerler..."

bu kısmı yorumsuz bırakmak istiyorum.

konuşmak, şikayet etmek, kaçacağını söylemek, yazmak... hepsi bir yere kadar. aslolan, bir yaşam tarzı oturtmak. hakkında konuştuğun, hayalini kurduğun, "böyle böyle olmalı" dediğin şeyi yapabilmek önemli olan. bir şeyi savunduğun zaman onun örneği olmalısın. tek örneği olsan bile. doğru bildiğini uygulamalısın. kafana sopa yesen, yalnız bırakılsan, aileni elalemin karşısında suspus bırakacak olsan bile.

tabii yine, konuşmak ve yazmak bir yere kadar. önemli olan uygulayabilmek. yerse.