fifti fifti

dün geceden beri izlediğim bloglara bakıyorum, seçim sonuçları hakkında bir şey yazan var mı merak ediyorum. henüz kimseden ses çıkmamış. %50'nin şaşkınlığını üzerimizden atamamış olmamız mümkün. ama ben köşe yazarı ya da siyaset bir şeysi olmayan, kendi blogunda usul usul yazan sade vatandaş yorumu istiyorum.

ben de herkes gibi "tayyip erdoğan hep başbakan"ın yine yerinde kalacağını biliyordum ama ülkenin yarısının ona oy vereceğini de düşünmemiştim. pek çok kişinin söylediği gibi, bu artık kömürle, makarnayla, aptallık veya cehaletle, ya da hile hurdayla açıklanabilecek bir durum değil. küfür etmek de son derece yersiz. zaten "akp'ye oy verenler yobazdır, paragöz şerefsizlerdir, ölün ulan" gibi cümleler kuranı demokrat değil, faşo sayarım. kimse ölmesin, bir yere de gitmesin. bugün olmasa da bir gün doğru adımlar atılır, belki birbirimizin varlığına alışıp kutuplaşmaları ortadan kaldırırız da kimsenin kafası gözü yarılmadan bir arada yaşayabiliriz. hayal bile etmediğimiz neler oluyor; bu neden olmasın?

gözüme takılan birkaç seçim dedikodusu oldu, kısaca not alayım.

canan arıtman (zerre kadar hazetmediğim bir bağyan olur kendisi) seçim sonuçlarından memnun kalmamış ve kılıçdaroğlu'nun istifa etmesi gerektiğini söylemiş. in may hambıl opinyın, böyle bir şey hem kılıçdaroğlu hem de chp açısından rahatlatıcı olabilir. kılıçdaroğlu yeni chp'yle uğraşmak yerine kendi partisini kursa halka daha sempatik bile görünebilir. serdar erener de röportajında "mesele kılıçdaroğlu değil, chp. kılıçdaroğlu’nun sırtında bir chp kamburu var" demiş, buna katılmadan edemedim. tabii diğer yandan, sorun sadece chp'de de değil. kılıçdaroğlu'nun sınıf başkanı tadında bir lider olmasını itici bulsam da arkasında chp olmasa daha fazla yandaş toplayabilir gibi geliyor. ama mevcut durumda chp'nin yapabileceği tek şey özgürlük ve demokrasi çizgisinden sapmaması gibi görünüyor. tabii tutarlı bir değişim isteniyorsa. eğer tek amaç iktidar olmaksa, elbette akp tavrını örnek alması, seçmenin isteklerini doğru yorumlayıp vaatlerini (gerçekleştiremeyecek olsa bile) buna göre düzenlemesi gerek.

birkaç kez yazılarını paylaştığım, her zaman da ilgiyle okuduğum eski patronum ilyas başsoy da seçimden önce "akp seçmenini tanıyalım" minvalinde, 4 bölümden oluşan bir yazı dizisi hazırlamıştı birgün gazetesi'nde. yine seçimden önce deniz coşan bu yazı dizisine bir cevap vermiş. benim asıl ilgimi çeken bu cevap oldu. "kimse dinlemek istemese bile doğru bildiğini mi söyleyeceksin, yoksa olabildiğince çok kişinin duymak istediklerini söyleyerek seçim mi kazanacaksın (ve ondan sonra pişkin pişkin kendi doğrularını mı dayatacaksın)?" sorusu da bu yanıtın ardından geldi.

ben doğru saydığım şeyi söyleyebilirim, bu sorun değil. nihayetinde ne siyasetçiyim, ne de buraya yazdığım 3-5 yazıdan bir kazancım ya da kaybım var. ama tkp mesela, bir mucize gerçekleşmezse meclise giremeyeceğini, sesini ancak çok küçük azınlıklara duyurabileceğini kabullenip aynı doğrultuda devam edebilir mi? ya da kılıçdaroğlu'nun iktidara gelmesi için akplileştirebildiklerimizden olması şart mı? başka yolu yok mu?

tamam, demokraside halkı dinlemek, onları ihtiyaç duydukları her şeyle olabildiğince beslemek ve iktidar için çoğunluğu toplamak esas. halk da bilinçli ya da bilinçsiz (kanımca bilinçli) bir şekilde oyunu verdi, ezici bir çoğunlukla akp'yi tekrar iktidara getirdi. bu durum akplileşmeden değişmez mi? değişir. doğru oynanırsa zamanla olabilir. çünkü aslında çoğunluk bir çeşit sürüdür. onu dış politikada gider yapmaya ihtiyaç duyduğuna ikna edersen, bunu yapınca alkışlanırsın. onu laikliğin elden gittiğine ikna edersen, laikliği savunarak oy toplarsın. bir politikacının da yaptığı şey, temelde, ikna etmektir. tayyip erdoğan bunu üç dönemdir yapabiliyor. onun sözlerinden tatmin olmayanlar da ya kendi görüşlerine uygun bir parti buluyor ya da kötünün iyisini seçiyor. chp bu seçimde ikna edemeyen, kötünün iyisi durumundaydı. geçmiş olsun.

son olarak, bir süre tayyip erdoğan'a ikna olmayanların en büyük kozlarından biri, zamanında kendisinin söylediği "demokrasi bir amaç değil, araçtır" tadında sözleri oldu (yalanları ve gafları saymıyorum, onlar sonraki dönemlerin konusu). ben başbakanı bunlara göre yargılayamıyorum, biraz daha demirel kafasında "dün dündür, bugün bugündür" şeklinde bakıyorum olaya. çünkü politikacıların hepsinin girdiği kabın şeklini aldığını düşünüyorum. futbol oyuncusu gibi. takım tutmazsın, takımının kazanması için uğraşırsın.

şimdi yine light faşizme dönüşme yolundaki ileri demokrasiyle nasıl başa çıkacağımıza bakacağız, kendimiz gibi yaşamak için elimizden geleni yapacağız. iktidar kim olursa olsun, belki de yapabileceğimiz tek şey kendimizi kaybetmemek.

pisi: son bir şey daha aklıma geldi, konuyla biraz alakasız ama kaybetmek istemediğim için yazıyorum. 22 ağustos filtreleri konusunda gani müjde'yle bir röportaj yapılmıştı. orada geçen bir cevabı olduğu gibi yapıştırıyorum: "egemenler kamuoyunu yönlendirebileceğini garanti görüp, seçimlerle gelen giden yönetimleri tercih ediyor. o yüzden bizde de diktatörlüğe heves edenleri bir süre sonra istemeyecekler. kişisel refah tamam ama bu refahın kalitesi de önemli. suudi arabistan’da kişi başına düşen milli gelir yüksek ama oradaki insanlar da kendi ülkelerinde değil, paris’te yaşamak istiyor..."