pffff

işsizlikte dördüncü haftama hayli depresif girdim. hala iş aramaya başlamamakla birlikte, insan kaymaklarımın ekmek kadayıfı konumundaki b. beni iki görüşmeye gönderdi. biri olur gibi görünüyordu ama maslak nahiyesinde olması tüylerimi ürpertti. zamanında maslak günlerim olmuştu ve trafikte yaşadığım akıl almaz zaman kaybı kafamda soru işaretleri ve yer yer ünlemler doğuruyordu. bugün gelen telefona "maslak benim gözümde büyüyor" diye cevap verdim ve neşeli olabilecek bir işi teptim. pişman mıyım, henüz bilmiyorum.

perşembe mi, cuma mı, hatırlamıyorum, aniden geldi bu haller. eve adım atar atmaz depresyondaydım ve yatağa saklanmak istiyordum. belki yine sabah 9.30 akşam 18.00 çalışma düzeninin yüksek bir ihtimal haline gelmesi neden oldu buna. belki alakası yok, doğru düzgün güneş görmeyen bünye dopamin stoklarını tüketti. ya da belki bambaşka bir şeydir de ismini koyamıyorumdur, bilmiyorum. velhasıl kelam, o gün bugündür hiçbir şey yazmıyorum. şimdiye kadar yazdıklarımın tümüne yabancılaştım. şöyle bir açıp baksam "bu ne be bok gibi" diyeceğim, onu bile yapmak istemiyorum.

sırf yazmak da değil, neredeyse hiçbir şey yapmıyorum. stop motion bir şeyler yapmak var aklımda, yapmıyorum. kitap bile okumuyorum. yakında hiçbir şey yapmamaktan da sıkılırım, geçer. yazmaktan sıkıldım mesela şimdi.

böyle bir neşeli, enerjik hallerim vardı benim, nereye koydum acaba?