ilk deneme bir baykuştu. beyaz hamurum vardı ve tek renk bir şey yapmak istemiyordum. sonuçta ortaya çirkin baykuş çıktı. yalnız renklerin karışması hususunda değil, önce gagada, ardından da gözlerde sıçtım. gözleri toparlamaya çalışırken daha da beter sıçtım. sonuçta ortaya bu hilkat garibesi çıktı:
ayaklarını sevdiğim için şimdilik çöpe atamadığım, masamın üzerinde adeta bir besleme gibi duran çirkin baykuş el işi çalışmalarıma bir süre ket vurdu. "maden elimin övünülecek bir şeyi yok, ben de aleti çalıştırırım" dedim. ne de olsa beyin bedava. oturdum hikaye yazdım, neyse ki o iyi oldu.
ellerimde "ay bir şeyler yapsam ya" hislenmesinin yokluğunda çok kitap okudum. aslında o kadar çok değil ama okudum işte bir şeyler. eski çizgi romanlara da göz attım biraz, sandman'in çok çok çok güzel olduğuna yeniden kanaat getirdim. ve o sırada başladı...
ellerim bir şeyler yapmak istiyordu. siyah hamurum vardı. beyaz, alçımsı bir şey de vardı ve neden duracaktım ki? yine verdim kendimi el sanatlarına. o "alçımsı" dediğim şey beyaz kilmiş. bu yaşa kadar elime kil almamışım, ne yapacağımı bilemedim. sonra aklıma demi moore ve hayatının hayaletiyle oynaştıkları sahne geldi, hee dedim ve ıslattım kili. anam o ne?! her yere bulaşıyor anasını sattığımın materyali! yine de jovi gibi kolay şekil almıyor. ama beyaz jovi gibi kolay kirlenmiyormuş da. bu özelliğini sevdim. yine de yılmadım, sandman'i andıracak bir şey çıkarmayı başardım.
belki de ne yapmaya çalıştığımı bildiğim için sadece bana andırıyor.
bittikten sonra "heee aslında şöyle yapsaydım daha iyi olurdu" falan dedim ama muhtemelen deneseydim de daha iyi bir sonuç alamayacaktım. zira kil enerji ve sabır işiymiş, parmak ve tığ dışında aletler de gerektirebilirmiş. belki bir ara daha büyük bir şey yaparım (zira hala hayvan gibi beyaz kilim var) bundan daha iyi görünür. bilemiyorum. yamulmalarımı cümle aleme ifşa edip bu bahsi şimdilik kapatıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder