icccq (a.k.a geri zekalı olduk reyiz)

tek tük de olsa artan minik bir izleyici kitlem var. artmış olduğunu gördükçe şaşırıyorum. böyle zamanlarda sağ tarafa şu izlekleri gösteren zımbırtıyı koysam, milleti uğraştırmadan tek tıngırdatmada eklenmeyi sağlasam diyorum. sonra "izleyicilerinizle hava atın" cümlesi beni durduruyor. blogger'a posta koyuyorum. bunca zaman izlenmeyi zora soktuysam nedeni budur. kimse kusuruma bakmasın, hava atmak bana ters.

bütün gün uykusuz, akşama doğru ağlamaklıydım. az önce sol göz kapağımın biraz sarktığını fark ettim. bastırsam gözüm dolacak gibi. bir gün bir günü tutmuyor anasını satayım.

geri zekalı hissetmek nasıl bir şey biliyor musunuz? aslı biliyor mesela. geçen hafta konuştuk. öyle hissetmeyenler anlamıyor. etrafta bir sürü gerçek geri zekalı varken, bir de bunlar deli gibi prim yaparken, az çok kafası çalışan insanlar her beceriksizliklerinde olağanüstü bir özgüven kaybı yaşıyor. bulamayınca, beceremeyince, bağlayamayınca, beğendiremeyince stres o kadar artıyor ki, zeka seviyesinin ortalamanın oldukça üzerinde olması bütün anlamını kaybediyor. (kendini dahi sanma veya "hava atma" anlamında değil, tamamen ortalaması 100 olarak belirlenmiş iq üzerinden konuşuyorum) bir de bunlar üst üste gelince, en azından sıklığı artınca her şey feci şekilde boka sarıyor.

(haftada ortalama üç proje çıkarmaya çalışırsan dağ noğlacağdı ya? diğer yandan tırsıyorum da. oldu da iş yükü azaldı, zırt diye fikir bulmam gerekmeyecek. ya yine bulamazsam? garantisini veremiyorum ki. normalde de öyle ödüllük, devrim yaratmalık işler çıkaran biri değilim, iş azalsa yine olamayacağım, mal bu. ama o zaman demezler mi adama, vay biz sana kolaylık yaptık da sende niye hala sikko sikko şişeler? ciddi ciddi ödüm patlıyor. neyse ki mevcut duruma bikbik etmiyorum, en azından oradan yırtabilirink.)

iq yüksek ama neskime yarıyor amk ccc

özellikle de çevrende hemen herkes zeki ve/veya yetenekliyse. yaşamayı zorlaştıran etkenler bunlar. "sekiz çocuğum var, topluca sokakta yaşıyoruz" tarzı bir hayat gailesinin karşısında çok anlamsız, hatta şımarıkça görünebilir. ne var ki benim yaşam standartlarım bundan çok uzak ve hayatta kalmak için kendimi en azından kendime kanıtlamaya ihtiyacım var. diğer yanda da bir oray eğin olsun, bir nihat doğan olsun, bir adnan oktar olsun; aynı dertlerden mustarip olmayacağımız türlü türlü insan var. sanmıyorum ki onlar hayatlarının herhangi bir döneminde geri zekalı hissetmiş olsunlar.

gereksiz bir hafta sonu geçireceğim haberini aldım, o da bir ağlamaklılık nedeni oldu. hem de bak hala... of be. yapabilsem, şimdi kendime uçan tekme atacağım.

neyse.